“Each one of us is alone in the world. It takes great courage to meet the full force of your aloneness. Most of the activity in society is subconsciously designed to quell the voice crying in the wilderness within you. The mystic Thomas a Kempis said that when you go out into the world, you return having lost some of yourself. Until you learn to inhabit your aloneness, the lonely distraction and noise of society will seduce you into false belonging, with which you will only become empty and weary. When you face your aloneness, something begins to happen. Gradually, the sense of bleakness changes into a sense of true belonging. This is a slow and open-ended transition but it is utterly vital in order to come into rhythm with your own individuality. In a sense this is the endless task of finding your true home within your life. It is not narcissistic, for as soon as you rest in the house of your own heart, doors and windows begin to open outwards to the world. No longer on the run from your aloneness, your connections with others become real and creative. You no longer need to covertly scrape affirmation from others or from projects outside yourself. This is slow work; it takes years to bring your mind home.” – John O’Donohue (Eternal Echoes)

Ik kan me nog goed herinneren dat ik bevangen was van paniek toen ik had besloten mijn tweede graad in Reiki te behalen. Het voelde alsof ik een zenuwinzinking had en er was een afzonderlijk gesprek met allebei mijn Reiki Masters nodig om me uit de angst te helpen. Het gevoel hield twee weken aan, het was als een depressie. Mijn Reiki Masters drukten me op het hart dat Reiki me aan het voorbereiden was op de tweede graad. Leuk was het niet. Het was alsof ik voelde dat ik in deze nieuwe keuze met Reiki veel gehechtheden zou gaan mogen loslaten. Tot ik op een vroege winterochtend de envelop met mijn aanmeldformulier bij het Reikicentrum door de brievenbus deed. In het warme licht van de lantaarns die als fakkels door de lege straat schenen, keerde de rust terug.

Ondertussen heb ik heel veel mogen loslaten, het lijkt alsof elk moment van loslaten een bodem creëert om nog meer verlies en verandering te kunnen dragen. Niet verdragen maar dragen. Ik vind het mooi hoe sommige mensen omgaan met pijn en verlies, met acceptatie en de wil om door te gaan ook al lijkt er niks meer te zijn om voor te leven. Ik ontmoet dankzij mijn werk veel cliënten die alleen en eenzaam zijn maar klagen doen ze niet allemaal. Ik heb respect en bewondering voor zij die dag in dag uit alleen zijn. Hoe doen ze het? Vraag ik me af. Ik denk dat ik gek of depressief zou worden maar velen van hen zijn dat niet. Verdriet is er soms wel, niemand wil alleen overblijven. Het grijpt me aan, ik wil het oplossen. Maar is er wel iets om op te lossen? Hoe kan het dat je als ziel zo oneindig groot en als mens zo klein en beperkt bent? Misschien is het genoeg om even in aanwezigheid te zijn, het niet op te willen lossen maar het wel te zien. Door het te zien kan ik weer kijken naar mijn eigen leven, mijn eigen angst om alleen over te blijven. Ik oefen om de angst te vertalen naar verlangen en dat verlangen te erkennen.

Een tijdje geleden maakte ik aan het einde van de dag een strandwandeling, ik was aan het bellen (toevallig met mijn Reiki Master) en was te ver doorgelopen waardoor ik in het halfdonker nog een stuk door de duinen terug moest. Er vloog een groepje kraaien boven me, als ik bang was geweest had het gekraai een onheilspellend effect kunnen hebben, maar ik was niet bang. Ik genoot van de verduistering en verstilling om me heen, de lucht, de bomen, de transitie van ‘zien’ naar horen. Voelen en ruiken, het aanscherpen van de zintuigen. Ik voelde lichte onzekerheid of ik wel op het juiste pad liep terwijl ik die route al heel vaak heb gelopen. Ik ervaarde een gevoel van verruiming en ik voelde me ook wel stoer eigenlijk. Hoe vaak ben je als kind maar ook als volwassene gewaarschuwd om niet alleen in het donker te lopen omdat het gevaarlijk kan zijn? En hoe vaak is het daadwerkelijk gevaarlijk? Zo ook met de duisternis en eenzaamheid in mijzelf; kan ik dat gebied maar beter niet betreden? Het is dubbel want vermijden geeft net zoveel, zo niet meer ongemak. Ik vrees soms het licht meer dan het donker. Samenzijn meer dan alleen zijn. Maar het is aan het veranderen.

De weg naar verzoening tussen eenzaamheid en alleen zijn en het (opnieuw) aangaan van verbinding is niet makkelijk, wellicht zal verzoening er nooit compleet zijn.
Ik laat het maar gebeuren, zet mijn intenties neer, geef er af en toe een zwengel aan maar blijf me er niet mee bemoeien.

De worden van John O’Donohue kan ik eindeloos citeren dus hier nog een stukje ter afsluiting.
Stillness is vital to the world of the soul. If as you age you become more still, you will discover that stillness can be a great companion. The fragments of your life will have time to unify, and the places where your soul-shelter is wounded or broken will have time to knit and heal. You will be able to return to yourself. In this stillness, you will engage your soul. Many people miss out on themselves completely as they journey through life. They know others, they know places, they know skills, they know their work, but tragically, they do not know themselves at all. Aging can be a lovely time of ripening when you actually meet yourself, indeed maybe for the first time. There are beautiful lines from T. S. Eliot that say:

'And the end of our exploring
Will be to arrive where we started
And know the place for the first time.'