Wat is het soms een uitdaging om te blijven. Blijven met je aandacht, blijven bij je gevoelens, vooral als deze moeilijk zijn. Blijven als je eigenlijk wil vertrekken, zij het fysiek of mentaal. In onzekerheid verblijven als je de antwoorden niet hebt en niet weet hoe nu verder. Blijven als iets tot een einde komt en je nog niet weet wat er daarna gaat gebeuren. Blijven wanneer je een keuze hebt gemaakt zonder te weten of het de juiste was. Blijven wanneer je iemand verliest, op wat voor wijze dan ook. Zelfs wanneer je een deeltje van jezelf kwijt denkt te zijn. Blijven.

Blijven wanneer je dat eigenlijk eerder nooit echt heb gedaan want er is altijd een stukje spanning, een klauwhandje dat iets aan probeert te grijpen om je gedachten te verzetten en maar weer te focussen op iets anders. Ik heb het geluk, ook al voelt dat niet altijd zo, op een punt te zijn gekomen waar ik mijn pogingen tot afleiding en opvulling herken. Ook bij die herkenning mag ik blijven. Blijven zonder oordeel. In de leegte van dat besef en dat het puur dat is; een besef.

Het lijkt makkelijker om te blijven wanneer het goed gaat en je geniet van het leven. Die warme plek waarin het leven vol en rijk voelt, er hoeft even niks veranderd te worden. Leegte kan dan verruimend in plaats van verstikkend voelen, de omstandigheden zijn perfect. Het is ook makkelijker om dat te voelen wanneer je het hebt ‘verdiend’, er hard voor hebt gewerkt. Maar dat werk houdt nooit op en de lat dreigt steeds hoger te liggen. En zelfs als het hoogste doel bereikt is, kun je bij dat gevoel van vervulling blijven? Zonder je af te vragen of het te mooi is om waar te zijn of angst om het weer te verliezen?

Terwijl ik dit schrijf ervaar ik verruiming ondanks of juist dankzij de leegte die ik voel. Het is een samenspel, zonder het gevoel van leegte die pijn doet kan ik het gevoel van vervulling en verruiming in de leegte niet herkennen. Mijn Reiki master zei eens dat de beste studenten de moeilijkste lessen krijgen. Nu is mijn uitdaging om met deze lessen om te gaan zonder ze nóg moeilijker te maken, dat is namelijk iets waar ik heel goed in ben. Er invulling aan geven, het willen analyseren en begrijpen, er waarde aan geven en hechten. Ik bijt vast in roerige en opwindende tijden en ga aan de slag. Wanneer het tij keert en de leegte weer komt vraag ik me soms af; wat nu? Dan ben ik alweer op zoek naar de volgende golf. Ook dan mag ik blijven, ademen, voelen.

Ik weet niet wanneer de volgende golf komt; hoe krachtig hij zal zijn of hoe hoog maar ik blijf. En als ik afdwaal kom ik terug.