Ik zie mensen om me heen lachen, geanimeerde gesprekken voeren, uitjes plannen, over hun vakanties en hun families vertellen. Mijn wereld voelt nu klein. Ik vraag me weleens af waar ik mee bezig ben. Wat het voor nut heeft om zo diep te gaan in mijn heling en ontwikkeling. Steeds weer nieuwe realisaties over de oorsprong van mijn verdriet en mijn klein-voelen. Inzicht krijgen in (gedateerde) overtuigingen en redenen voor (gebrek aan) handelen. Ik observeer een saboterend mechanisme in mezelf, een strijd tussen mijn ratio en gevoel. Mannelijke en vrouwelijke energie. Het is een strijd die zachter kan, die geen strijd hoeft te zijn maar meer een gesprek, een samenwerking. Ik observeer een strijder en een slachtoffer waar ik bekend mee ben en een grijs gebied ertussenin wat nog vaag is. Dat is het gebied waar stabiliteit kan zijn, rust en tevredenheid. Hoe ziet dat eruit? Is dat niet saai? Ik zie dat gebied als vruchtbare grond voor creativiteit en liefde, ontdekkingen. Ik zal daar niet altijd zijn, net als dat ik niet altijd de strijder of het slachtoffer ben. Het gaat om vertrouwen in de mogelijkheid dat nieuwe dingen kunnen ontstaan, dat het leven niet altijd zal blijven zoals het nu is. Enerzijds geeft dat hoop en anderzijds kan het angstig maken want het betekent ook dat ik mooie tijden en dierbaren weer kwijt kan raken. Het blijft een afweging of het ervaren van geluk en liefde het mogelijke en onvermijdelijke verlies ervan waard is.

Mijn beoefening van Reiki voelt als het enige constante in mijn leven momenteel. Toch geef ik het niet de ‘credit’ die het verdient want zelfs van Reiki ben ik lang niet altijd overtuigd. Ik beschik over - of heb toegang tot - een krachtige bron van ‘weten’ en toch is er iets wat me tegenhoudt en er cynisch over is. Is dat iets kenmerkends als het gaat om ‘onzichtbare’ krachten? Net als liefde, (zelf)vertrouwen, intuïtie..
Je weet of denkt dat ze er zijn maar er zijn ongetwijfeld momenten dat je denkt: waar is dit allemaal op gebaseerd? Verzin ik het niet gewoon?

Klein dus. Er is een eindeloze onzichtbare wereld waar ik diep vanbinnen weet van heb maar op zoveel manieren niet bij kan. Wellicht is het dus juist goed om het klein te houden. Om innig verbonden te zijn met mezelf en mijn beoefening, met mijn weten. Zonder cynisch te zijn tegenover ‘grote’ vertoningen in de zichtbare wereld waar ik ook niet altijd bij kan maar wel deel van uitmaak en - op mijn manier - aan mee wil doen.

Klein is geconcentreerde grootsheid, gefilterd uit een groot vat met mogelijkheden waarin je kunt zwemmen maar ook verdrinken. Kleine paadjes, kleine stapjes vormen samen een groter geheel. Klein is het voelen van verdriet, gemis of angst en daarna weer door mogen. Klein beschermt wanneer groot overweldigt.