Ik schreef dit in oktober 2022, en publiceer het ruim 2 jaar later, in december 2024. Nog steeds relevant.

Zacht en sterk. Veerkrachtig, kwetsbaar.

Als je kan en mag lachen ondanks de pijn. Als je weet wat er gaat komen maar toch door blijft gaan. Als het ondenkbare is gebeurd toch weer opstaan, elke dag. Telkens door de pijn van het besef, de tranen laten stromen, je binnenste voelen. Pijn in je hart, letterlijk. Als je hier bent ook al is de ander er niet meer. Als je echt niet weet hoe en waarom maar je toch doorgaat. Is dat kracht?

Geschaad (zelf)vertrouwen door van alles en nog wat. Soms zie je niet meer welke emotie bij welke gebeurtenis hoort en raak je verstrikt in een eindeloze zoektocht om precies aan te wijzen waar het ‘mis’ is gegaan en hoe je dat probleem aan kunt pakken. Die openbaring is dan voor even ‘het antwoord’, wat een opluchting. Tot het antwoord is uitgewerkt en je weer tegen een obstakel van zelfde aard maar dan in een nieuw jasje aanloopt. Het probleem is niet gefixt. Frustrerend. Terwijl je misschien wel dichterbij antwoorden bent gekomen. Heling vergt een lange adem.

Waar wil ik naartoe met dit verhaal? Dat vraag ik me ook steeds af terwijl ik dit schrijf.

Het gaat over (zelf)vertrouwen en (zelf)liefde.

Zelfvertrouwen, dat is wel een dingetje. Ik ‘leen’ het weleens (van mensen die me een compliment geven of als ik iets heb bereikt waar ik trots op ben). Toch voelt het niet altijd helemaal van mij, ik herken niet altijd wat anderen in mij zien, voel me al snel teveel.

Als ik naar de buitenwereld kijk zie ik dat zelfvertrouwen grotendeels wordt ontleend aan prestaties en imago. Die twee kunnen ertoe bijdragen dat je het gevoel hebt erbij te horen. Wat belangrijk is is de mate waarin dat gevoel geworteld is in jezelf, dat het van binnenuit komt en het niet afhangt van externe factoren. Alhoewel, we hebben allemaal iets en/of iemand nodig waardoor we realiseren dat we ertoe doen en erbij horen. De inzichten vanuit interacties met de buitenwereld zijn nodig om jezelf te zien.

Mijn mijlpalen zijn soms minder zichtbaar of minder uitgesproken omdat ik ze koester en niet van de daken schreeuw. Kwetsbaarheid, me openen, om hulp vragen, dingen alleen doen, voor mezelf zorgen, dat soort dingen.

Ik kreeg vorig jaar voor het eerst in mijn leven een vast contract aangeboden op mijn werk, een grote mijlpaal voor mij. Ik ben 36 en heb al vele banen gehad, kreeg telkens korte contracten die vaak niet verlengd werden. Ook wat betreft woonruimte ging ik van hot naar her, dat is nu ook stabiel. Die stabiliteit ben ik niet meer gewend, voelt een beetje gek. Er ontstaat ruimte om naar de toekomst te kijken, iets wat me altijd een beetje heeft beangstigd want vooruit kijken, plannen maken en doelen stellen vergt moed en zelfvertrouwen. Tenminste, zo voelt dat voor mij. Wanneer je toekomstplannen maakt zegt dat iets over wat je jezelf gunt, wat je jezelf waard vindt en waartoe je jezelf in staat acht. Het is best wel een statement. Als het gaat om mijn prestaties op werk en wat ik voor anderen doe ligt de lat heel hoog, als het gaat om het vormgeven van mijn leven, dan wordt het spannend.

Dat is het verschil tussen handelen vanuit noodzaak, omstandigheden (crises) en ‘omdat het zo hoort’, vanuit maatschappelijk oogpunt. Soms lijkt het makkelijker je te laten leiden door verantwoordelijkheden en van alles wat er in je leven gebeurt maar ik heb geleerd dat het belangrijk is ook een pad voor jezelf te behouden. Voor het geval dat iemand waarvan je houdt wegvalt, je je baan verliest of je huis, wat dan ook. Niet alleen dat maar omdat jij die omstandigheden of verantwoordelijkheden niet bent. Je hebt ze. De kracht zit in het aangaan van wat je aandacht vraagt, vanbinnen en vanbuiten.