Ergens in het midden
Vandaag schijnt een bijzondere datum te zijn: 21-12-2020, iets met de uitlijning van de planeten wat eens in de zoveel honderd jaar voorkomt. Het voelt abstract en ver weg maar toch voel ik wel iets. Iets energetisch, je weet toch, dat. Misschien heeft het wel helemaal niks met de planeten te maken. Het is zo’n gevoel wat bijna niet te beschrijven is maar wel degelijk aanwezig is. Het kan helderheid van geest zijn, warmte op een bepaalde plek in mijn lichaam, een gevoel van verbinding met ‘het grotere’. Een gevoel van richting, een voorwaartse beweging waarin ideeën ontstaan (zoals het schrijven van deze blog) en intenties en prioriteiten uitgekristalliseerd worden om daar vervolgens naar te kunnen handelen.
Knopen doorhakken, keuzes maken en omgaan met de consequenties van die keuzes. Oude ballast afgooien. Hier ben ik veel mee bezig geweest het afgelopen jaar. Het heft in eigen handen nemen en begrijpen wat binnen mijn controle ligt en wat niet. Het zijn de grote, ingrijpende veranderingen die je als een katalysator in het onbekende lanceren. Plots sta je op scherp. Wat voor impact zal een gebeurtenis op je leven hebben? Misschien zal het nooit meer hetzelfde zijn. En dan de vraag: moet het wel hetzelfde blijven? Pieken en dalen waarvan de betekenis subjectief en tijdsgebonden is want iets wat nu enorm pijnlijk en moeilijk is, kan in de toekomst iets zijn waar je met andere ogen op terugkijkt.
Ondertussen gaat het leven gewoon door, ondanks de dreiging van het onbekende, het verlies, of de eenzaamheid, gevoelens die zo in contrast kunnen staan met de dagelijkse gang van zaken. Het helpt om te blijven voelen, bijsturen, bewust te blijven en discipline te behouden in de dagelijkse rituelen die je gezondheid en welzijn bevorderen. Ontspanning, beweging, dat soort dingen. De kunst is, althans voor mij, te luisteren naar -en toe te geven aan, wat gezondheid en welzijn betekent in ieder moment en een balans te vinden tussen (strenge) discipline en mildheid. Actie en rust. Zelf doen en hulp vragen.
Nu heb ik gemengde gevoelens rondom de feestdagen, wensen en verlangens die soms tegenstrijdig voelen en waarvan ik niet altijd weet wat ik ermee aan moet. Het thema keuzes maken duikt weer op. Ik probeer er van een afstandje naar te kijken en niks te doen, ondanks de impuls om te willen handelen en iets wat bij mij onrust veroorzaakt op te lossen. Op mijn koelkast hangt een foto waarop staat: ‘The craziest thing we can do is nothing’. Zo is het soms.
De huidige lockdown is wat dat betreft een kans om af te stemmen op wat mijn intuïtie zegt, welke richting mijn innerlijk kompas op wijst, met minder ruis van buitenaf. Het is een kans om te verdiepen, plannen te maken, doelen te stellen. De live Martial Arts lessen vallen weer even weg, trainen moet op afstand. Werken moet waar mogelijk thuis.
Reiki gaat door, aangepast of niet. Reiki als spirituele beoefening is voor mij een constante factor en juist nu des te waardevol want de afstand en beperkingen zijn ook een verbindende factor en een uitnodiging tot verdieping.
En de verbinding met mezelf, die blijft. Onaangepast.
